Saturday, September 15, 2012

Hurdles

Baru teringat kisah lama.

When I was 12, sebelum UPSR, cikgu-cikgu pun tengah cari wakil sekolah untuk acara padang. Back then, I was a very active kid. Masa tu, acara 100 meter, sapa yang menang saringan akan masuk akhir berlawan ngan budak-budak dari darjah lain. Aku punyalah berlari sekuat hati bila cikgu jerit 'Mula!'. Aku tak tengok belakang. Menang. But, I wasn't the fastest. One of my friends Zaid is faster than I am. So does E-ein. Aku tak tanya kenapa. Lepas habis, biasalah, diorang berkumpul ngan aku. Aku cakap, 'korang kan lagi laju.' Aku cakap dalam bahasa Melanau lah of course ahaha. Diorang jawab, 'kitorang bagi laluan untuk kau.' As a kid, tak terharu pun, bangga lah menang kot. E-ein cakap diorang lari block jalan orang lain untuk kasi aku menang. Aku rasa dah boleh wakil sekolah.

Cikgu panggil balik. Alang-alang dah laju, boleh join acara hurdles plak.Tapi, larian berhalangan masa tu, kitorang kena lari lompat bangku panjang kat dewan makan. Bukannya halangan macam acara sukan official tu. Aku lari-lari, tengah laju didepan kaki aku berlanggar ngan bangku keras tu. Kawan-kawan perempuan yang don rajin cheer suruh bangun. Tak boleh. Kaki aku sakit sangat. Lebam. Aku cakap, 'tak boleh, tak boleh'. Aku tak rasa diorang dengar. Mata aku dah berair, sakit, malu. Malam tu Zaid ngan E-ein lah tolong aku jalan dari surau asrama ke dewan makan.

And bila aku masuk sekolah menengah, everything changes. Aku masuk SBP di Kuching, diorang masuk sekolam menengah di Mukah. And to be honest, I thought that was a very selfish decision. They are great friends. We're bestfriends. Sekarang kalau jumpa pun, dah tak macam dulu dah. I wish it was like before.

Sharing Is Caring :)